สวัสดีจ้าวันนี้ เรื่องเล่าชาวสยาม จะพาทุกคนมาศึกษาเรื่องเล่า ประวัติศาสตร์ตำนาน อภินิหารพระเกจิ ความลี้ลับ ไสยศาสตร์ เพราะในประเทศไทยของเรานั้น ต่างก็มีจุดเด่นทางความเชื่อและมีสถานที่ท่องเที่ยวทางศาสนาแหล่งรวมประวัติศาสตร์ที่มีผู้คนสนใจเป็นจำนวนมาก วันนี้เราขอมานำเสนอเรื่องเล่า หลวงปู่ภู วัดอินทร์ มาให้อ่านเพื่อศึกษากัน ติดตามรับชมกันได้เลย
หากกล่าวถึง หลวงปู่ภู วัดอินทร์ ครั้งหนึ่งเมื่อท่านชรามากแล้ว เดินไม่ใคร่ไหว ท่านต้องการจะดูส่วนผสมของเนื้อพระซึ่งกำลังโขลกอยู่หน้ากุฏิด้วยแรงคนหลายคน ครกที่ใช้โขลกนั้นเป็นครกหินและสากหิน ต้องใช้คนยกถึง ๔-๕ คน ท่านสั่งว่า “พวกมึงแข็งแรงช่วยยกครกนั่นมาเทียบข้างเตียงกูทีซิ อยากดูเนื้อพระว่าจะใช้ได้หรือยัง”
ศิษย์ที่ช่วยกันโขลกอยู่(รวมทั้งผู้เล่าด้วย) รวม ๔-๕ คน ก็ช่วยกันยกครก แต่ยกวาง-ยกวาง อยู่หลายครั้งกว่าจะมาเทียบที่หน้าเตียงของหลวงปู่ได้ เพราะครกนั่นหนักมากดั่งกล่าวแล้ว
อธุรายํ นิยุญฺชติ : คนมีปัญญาทราม ย่อมประกอบในทางอันไม่ใช่ธุระ
พอศิษย์วางครกที่หน้าเตียงแล้วยืนหอบอยู่ ท่านก็หัวเราะชอบใจ พูดว่า “อ้ายพวกนี้ แข็งแรง หนุ่ม ๆ แน่น ๆ เสียเปล่า ไม่เห็นได้ความ เรี่ยวแรงไปไหนกันหมด กูอายุตั้งร้อยยังดีกว่าพวกมึง… ไหน… ไหน…” ว่าแล้วท่านก็เอามือขวาจับปากครก(สากหินยังพาดคาปากครกอยู่) ยืดแขนตรง ยกครกขึ้นสูงจากพื้น ขนานกับศีรษะท่านอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงวางลง ท่านหัวเราะพลางบ่นอุบอิบว่า “เสียข้าวสุก เสียข้าวสุก พวกมึงสู้คนแก่ไม่ได้”
ศิษย์ที่อยู่ ณ ที่นั้นต่างก้มลงกราบท่าน ขนลุกเกรียวหันมาสบตากันน้ำตาคลอ ต่างมีความรู้สึกตรงกันว่า มิเสียแรงที่พยายามปฏิบัติกราบไหว้มานาน ได้มาพบอาจารย์ที่แสนประเสริฐเช่นนี้ เรื่องการยกครกนี้ เมื่อศิษย์สอบถามท่านว่าทำได้อย่างไร หลวงปู่ตอบว่า “เมื่อของมันหนัก ทำให้มันเบาเหมือนลมเสีย มันก็หายหนักสิว่ะ”
เป็นยังไงกันบ้างกับหลากหลายเรื่องราวที่เล่าต่อกันมาของตำนานหลวงปู่ภู วัดอินทร์ บทความนี้นำมาเผยแพร่เพื่อศึกษาเผยแผ่บารมีเป็นสังฆบูชา และเทิดทูนเกียรติบุคคลคุณครูบาอาจารย์ทุกท่านผู้มีพระคุณ ทั้งนี้โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน บางเรื่องอาจเป็นความเชื่อส่วนบุคคล