มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับการเลี้ยงผีว่า “มีคนเล่าว่า ท่านทรงเลี้ยงผี ซึ่งก็จริง เพราะท่านทรงปั้นหุ่นเล็กๆที่เรียกว่า “หุ่นพยนต์” แล้วเอาไปเสียบปักไว้ที่หน้าวัง รอบๆสนาม เมื่อคราวออกจากราชการ มีคนพูดว่า ที่วังนี้เลี้ยงคนไว้เยอะจัง พอตอนกลางคืนก็เห็นคนวิ่งกันเกรียวตตอนดึกๆดื่นๆ นอกจากนี้ยังมีหน้าผากแม่นาคพระโขนง คาดไว้ที่บั้นพระองค์ ไม่ทราบว่าใครนำมาถวาย” นอกจากนี้ยังมีเรื่องการฝึกลูกๆไม่ให้กลัวผี รวมถึงเวลามีคนตายจะตั้งศพบำเพ็ญกุศลใน “ตึกดำ” ภายในวังนางเลิ้ง
นาวาตรี ภากร ศุภชลาศัย ได้บอกเล่าถึงเรื่องกระดูกหน้าผากแม่นากพระโขนงตามที่ได้รับฟังจาก ม.จ. หญิงจารุพัตรา ผู้เป็นมารดาว่า “ผู้คนรู้นี่ครับ ว่ากรมหลวงชุมพรฯ ทรงเล่นเรื่องไสยศาสตร์ ในวงการนี่รู้กัน แล้วกรมหลวงชุมพรฯ ท่านเป็นเจ้านายที่เรียกว่าซื่อสัตย์ ไม่เอาอะไรทำไม่ดี เพราะฉะนั้นถึงได้ให้ท่านเก็บไว้ เพราะกลัวว่า ถ้าให้คนอื่น เดี๋ยวก็เอาไปใช้ในทางที่ผิด…
แม่เคยถามเสด็จตา คือ กรมหลวงชุมพรฯ ว่า นางนากพระโขนงนี้ เขาน่ากลัวเหมือนอย่างที่เขียนในหนังสือจริงๆหรือเปล่า ท่านรับสั่งว่าเขาไม่ได้น่ากลัวอะไรหรอกลูก เขารักผัวเขาแต่คนอื่นไปกวนเขา เขาถึงได้อาละวาด เพราะฉะนั้นลูกไม่ต้องกลัวเขาหรอก เขาไม่ได้ดุร้ายอย่างในหนังสือที่เขียน แม่ก็เลยกราบทูล บอกว่า ลูกอยากเห็นแม่นากพระโขนงว่าตัวเขาเป็นยังไง ท่านก็บอกได้ คือเอาปั้นเหน่งไปไว้ใต้หมอนแม่ แต่ต้องนอนคนเดียวนะ
พอสักประมาณจากเที่ยงคืนถึงตีสอง เขาจะมาหาลูก แล้วให้ลูกเห็นด้วยเพราะลูกอยากเห็นเขานี่ แม่ก็เอาไปไว้ใต้หมอนแล้วก็นอน สองทุ่มก็ชักจะสั่นไปหมดแล้ว พอห้าทุ่มเที่ยงคืนสั่นใหญ่ นอนไม่หลับเลย กลัวมาก กลัวแม่นากพระโขนงจะมาให้เห็น สั่นอยู่อย่างนั้นจนถึงตีสอง แม่นากพระโขนงก็ไม่ได้มา พอสักตีห้าก็ได้ยินเสียงเคาะประตู แม่ก็ไปเปิดประตู
กรมหลวงชุมพรฯ ท่านก็ประทับอยู่ตรงนั้น ตรัสว่า ลูกหญิงใหญ่เมื่อคืนนี้นางนากพระโขนง เขามายืนอยู่ที่ปลายเตียงลูกแล้ว แต่เขาเห็นว่าลูกกลัวขนาดหนัก ถ้าเผื่อลูกเห็นเขาเมื่อไหร่ ก็คงช็อกตาย เขาเลยกลับไปบอกพ่อให้มาบอกลูกว่า เขามายืนแล้ว แต่เขาไม่ให้เห็นนางนากพระโขนง
ตอนหลังๆนี่ ท่านก็ประชวรบ้าง ท่านก็รับสั่งกับแม่ว่า ลูก ถ้าเผื่อพ่อเป็นอะไรไป ให้เอาของขลังทั้งหมดที่เป็นผีที่พ่อเลี้ยงไว้ หรืออะไรต่างๆนี่ เอาไปถวายอาจารย์ที่วัดอะไรก็ไม่รู้ลืมไปแล้ว คือตอนนั้นเรายังเด็ก แม่เล่าให้ฟัง เราก็ฟังไปเรื่อยๆ อย่างนั้น แล้วให้ท่านใส่หม้อแล้วก็ถ่วงน้ำไป เพราะถ้าเก็บไว้แล้วไม่มีวิชาอาคมนี่ เขาจะเข้าตัวลูกเอง จะเป็นเหตุร้าย เพราะฉะนั้นพอเสด็จตาสิ้น แม่ก็เอาไปไว้ที่วัดนั้น ไปทำพิธี พอเขาทำพิธีเสร็จ ก็ใส่หม้ออย่างที่เห็นในทีวี แล้วท่านก็เอาไปทิ้งที่ปากแม่น้ำ พอทิ้งตุ้บไป เป็นควันบึ้มขึ้นมาใหญ่เลย ตกลง นางนากพระโขนงหรือผีทั้งหมดที่ท่านเลี้ยงไว้ ก็เลยโดนปล่อยไปหมดแล้ว แม่เป็นคนจัดการ เพราะแม่เป็นลูกสาวคนโตไง สมัยก่อนท่านน้าผู้ชายท่านเรียนเมืองนอกหมด แม่ต้องเป็นคนจัดการ แม่เล่าให้ผมฟังอย่างนี้”
ม.ร.ว. อภิเดช อาภากร ได้รับทราบจาก ม.จ. หญิงดวงทิพย์โชติแจ้งหล้า อาภากร ว่าที่วังของพระองค์เคยเก็บรักษากะโหลกแม่นากไว้ แต่เมื่อประมาณ พ.ศ. 2500 เศษ พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าเฉลิมพลทิฆัมพร (พระองค์ชายกลาง) ได้มาขอกระโหลกแม่นากไปเมื่อคราวสร้างภาพยนตร์เรื่องแม่นาคพระโขนง โดยอาจจะนำไปประกอบพิธีกรรมบางอย่าง จากนั้นก็ไม่ได้นำกลับมาคืน กะโหลกแม่นากจึงตกไปอยู่ที่วังของพระองค์ชายกลาง
เมื่อวันที่ 20 กันยายน พ.ศ. 2551 ได้มีพิธีบำเพ็ญพระราชกุศลในวโรกาสวันคล้ายวันพระบรมราชสมภพพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ที่พระอุโบสถวัดราชบพิธฯ ม.ร.ว. อภิเดช ได้ทูลถาม ม.จ. มงคลเฉลิม ยุคล พระโอรสของพระองค์ชายกลางถึงกะโหลกแม่นาก ทรงตอบว่า ทรงเคยเห็น และทรงอธิบายถึงลักษณะของกะโหลกแม่นากว่า มีขนาดกว้างประมาณ 3 นิ้ว ปิดทอง และมีรูเจาะ 2 ข้าง สำหรับร้อยเชือก เมื่อเสด็จพ่อ (พระองค์ชายกลาง) สิ้นพระชนม์แล้ว ก็ไม่ทรงทราบว่า กะโหลกแม่นากชิ้นนี้หายไปไหน
อ้างอิง“ภูติผี วิญญาณ ศาสตร์ลี้ลับ”บทที่ 35 (หน้า 192-194)/ “อนุสรณ์ท่านหญิงเริง” ที่ระลึกในงานพระราชทานเพลิงศพหม่อมเจ้าหญิงเริงจิตรแจรง อาภากร ต.จ. ณ เมรุวัดเทพศิรินทราวาส วันที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2536 หน้า 228 / “หลวงปู่ศุขกับกรมหลวงชุมพร” บทที่ 35 ม.ร.ว. อภิเดช อาภากร ผู้เขียนและผู้เรียบเรียง
ขอบคุณแหล่งที่มาข้อมูล MGR ONLINE