หลวงปู่จรัส สมจิตโต วัดนก กทม. ท่านเป็นผู้สืบวิชาสายหลวงปู่ทอง วัดราชโยธา จากอาจารย์แก้ว คำวิบูลย์ และหลวงพ่อโชติ วัดตะโน อายะวะสุลัง สยาโน เถระ ท่านเป็นพระปฏิบัติแบบพระโบราณ ตอนท่านมีชีวิตสร้างแต่เหรียญ หลังจากทำเหรียญเสร็จ ยังไม่ทันท่านได้ปลุกเสกก็ละสังขารก่อน ท่านเคยกล่าวว่า รอฉันตาย ค่อยสร้างเหรียญเอาไว้ระลึกถึงกัน ฉันอนุโมทนาล่วงหน้า ตอนนี้ฉันอยู่ก็มาหาฉัน พอฉันตาย ก็เอาเหรียญไว้เป็นระลึกละกัน เหรียญรุ่นมี ประสบการณ์ แคล้วคลาด นิรันตราย ปลอดภัย ทั่วทิศ
หลวงปู่จรัสท่านเล่าว่า ฉันเลิกสักนานแล้ว เด็กหนุ่มๆมาสักและคึกคนองไม่ครองศีลธรรม
ผู้ปกครองก็มาว่า มาขอนานเข้า ฉันก็เบื่อหน่ายไม่ต้องดิ้นรนแข่งขันกับใคร ก็เลยเลือกที่จะปฏิบัติ คอยให้ความรู้กันอย่างเดียวเพราะฉันก็ไม่มีลูกศิษย์มากมายไม่มีชื่อเสียงอะไรนัก
ก็แล้วแต่วาสนาใครจะต้องตาต้องใจมาหากันก็สุดแล้วแต่
อีกหนึ่งวิชาโบราณคือวิชา พระเจ้าเล่นซ่อนหา ใช้กอดต้นไม้ กำกอหญ้า หายังงัยก็ไม่เจอ
“มันไม่เห็นฉันนะ ฉันเองก็ฉงนแต่ก็รู้สึกอัศจรรย์ใจ”
ประโยคที่หลวงปู่ท่านเคยเล่าไว้ ท่านมักจะพูดถึงบ่อยๆเพราะด้วยประสบการณ์ของท่านเองที่เคยประสบมา โดยท่องพระคาถา ว่า
พระพุทธังบังจักขุ
พระธัมมังบังจักขุ
พระสังฆังบังจักขุ
อะไม่เห็น อุ อุไม่เห็น อะ อะไม่เห็น มะ มะไม่เห็นอุ
กุกกู นะจะ โกนะจะ พุทโธนะจะ ธัมโมนะจะ
สังโฆ นะจะ โกหากุ สวาหาย
ภาวนา กลั้นอึดใจ จับกอหญ้า
หลวงปู่ท่านยังย้ำเสมอว่า พระคาถาประเสริฐที่สุดได้อย่าลืมบูชาครูใหญ่ นะโมสามจบทุกครั้ง บางทีนะโมบทเดียวก็เที่ยวไปได้ทั่วแล้ว คาถาอะไรก็แล้วแต่ที่เป็นคุณ ใครใช้ยึดเหนี่ยวจิตสงบเป็นกุศล ก็เป็นบุญต่อๆกันไปทั้งผู้ให้และผู้รับบางครั้ง ทำให้รอดปลอดภัยไปได้หนเดียวก็นับว่าเป็นบุญต่อครูอาจารย์แล้ว
รอยยันต์ แผ่นหลัง คุณตาสากล คำวิบูลย์ลูกชาย ท่านอาจารย์แก้ว
อย่าคะนองว่าข้านี่มีวิชาดีที่รอดมาก็เอาเวลาไปสร้างกุศลต่อ ในชีวิตที่เหลืออยู่
แล้วอย่าลืมกันล่ะ สำคัญมากอย่าไปว่านะโมเร็วลวกๆให้ผ่านๆไป ให้เอาใจเอาจิตไประลึกนึกถึง ด้วยอย่าไปมองว่าเป็นทางผ่านล่ะ
บางคนท่องนะโมให้จบๆไป เพื่อจะขึ้นคาถาอื่นจริงๆ น่ะ นะโมนั่นหละ ขลัง สุดประเสริฐ แล้วเพราะตำนานนี่ ยักษ์ พรม เทวดา เขา มาช่วยกันมอบให้นะเขาเลยมา ขึ้นก่อนเพราะมันสำคัญจะขาดอะไรก็อย่าขาดบท นะโม นะ
เป็นพระที่ชำนาญรอบรู้คัมภีร์ตำรามากเคยนำการจดบันทึก การลบผง มาให้หลวงปู่ตรวจ
ก็ไม่คลาด เล็ดลอดคำที่ผิดพลาด ท่านเห็นและ ทักหมด เห็นได้ว่าท่านแม่นยำ จริงๆ
ท่านเคยเล่าว่า ฉันลูกศิษย์ น้อยเวลา เรียนทบทวนก็เยอะ พอไม่มีศิษย์มาหา ก็มีเวลา ศึกษาทบทวนมากเลยจำได้
เราน่ะไม่ได้ศักสิทธิ์ คุณพระพุทธ พระธรรม นั่นแหละศักสิทธิ์ เราลง เราจาร เราสวด ก็คุณพระพุทธเจ้า ทั้งนั้น ถ้าเราศักดิ์สิทธิเราก็ไม่ต้อง พึ่งคุณเหล่านั้น หรอก เข้าใจสะใหม่ เราเป็นผู้พึ่ง ไม่ใช่ที่พึ่ง ใครมาพึ่งเรา ก็ให้เขาพึ่ง พระรัตนตรัย อีกที
พระยันต์ในตำราบันทึก ลายมือ ลป.จรัส สมจิตโต วัดนก บางแวก กทม.ซึ่งท่านรับการถ่ายทอดมาจาก อาจารย์แก้ว คำวิบูลย์ ศิษย์ลป.ทอง วัดราชโยธา
พระคาถาภาวนา พรม น้ำมนต์ หรือ จะไปที่ใดในป่าเขาใช้น้ำประพรม ตัว ปลอดภัยอันตราย
รด ป้องกัน บ้านเรือน ก็ย่อมได้ จะลงน้ำ ต่างที่ แปลกทาง ลงคลอง ก็ว่าได้ หรือก่อนออก จากบ้าน ใช้มือกวักน้ำ ประพรมบ้าน ดีมาก คาถานี้ ว่า “สุโปกัญจะ”
หลวงปู่ว่า คุณแห่งน้ำนี่มีมากนัก แม้แต่วันลอยกระทงเขาก็ยังขอขมาแม่น้ำกัน เพราะวิถีชีวิต คนเรา ต้องพึ่งอาศัยน้ำเป็นหลัก สุโป แปลว่า น้ำ ตาม ธาตุอาคม กัญจะ ท่านว่าให้ ป้องกัน คุ้มครอง แต่ท่าน มักจะเสริมเข้าไปเป็นอะระหัง พุทโธ สุโปกัญจะ หลังจากท่าน แนะสอนเสร็จท่านก็จะยิ้มด้วยแววตาที่ใสประดุจเด็กน้อย ท่านละสังขารลงเมื่อวันที่ 1 สิงหาคม พ.ศ 2560
ขอบคุณข้อมูลโดย ตำนานหลวงปู่ทอง อุทยญาโณ วัดราชโยธา